ملاقات با شورولت کامارو 1968؛ جانور درنده ای که ماستنگ شکار می کند!

شورولت کامارو نسخه RS مدل 1968، مجهز به انجین 250 اینچ مکعبی (4.1 لیتری) با 6 سیلندر خطی به قدرت 155 اسب‌بخار و 319 نیوتن متر است که رقیب سرسختی برای فورد ماستنگ به شمار می‌رود.

به گزارش خودرونویس، در 28 ژوئن سال 1966 جنرال موتورز یک کنفرانس مطبوعاتی در هتل Statler-Hilton دیترویت برگزار کرد. در این کنفرانس مدیر کل شورولت، پیت استس “Pete Estes”، ساخت خودروی “Pony car” جنرال موتورز با کد XP-836 را اعلام کرد.

همچنین در کنفرانس فوق از نام این خودرو که پیش از این تصور می شد “Panther” باشد نیز رونمایی شد. برخلاف آنچه مطبوعات اعلام کرده بودند، شورلت مطابق با نام‌ دیگر محصولات خود که با حرف C شروع می‌شدند، خودروی جدید را کامارو “Camaro” نام‌گذاری کرد. طبق نوشته کتاب “The Complete Book of Camaro Every Model” این نام توسط باب لوند “Bob Lund” مدیر بازرگانی شورولت و اِد رولت “Ed Rollett” معاون جنرال موتورز، در حالی که آنها مشغول خواندن کتاب دیکشنری فرانسوی و انگلیسی هیث “Heath’s” از “James Boïelle” و “de V. Payen-Payne” چاپ شده در سال 1936 بودند، انتخاب شده است.

در واقع آنها دریافتند که کلمه “camaro” در فرهنگ لغت فرانسوی _ انگلیسی به معنای «دوست یا رفیق» است و کلمه “comrade” (در انگلیسی به معنای رفیق) از همین کلمه گرفته شده است. به همین دلیل در کنفرانس مطبوعاتی 28 ژوئن پیت استس در وصف نام خودرو عنوان کرد: شورولت کامارو نشان دهنده رفاقت دوستان خوب است که بین خودرو و مالک شکل می گیرد.

در نهایت شورولت کامارو برای اولین بار در 12 سپتامبر سال 1966 و در یک پیش نمایش مطبوعاتی در دیترویت به نمایش درآمد و پس از آن بار دیگر در تاریخ 19 سپتامبر 1966 در لس آنجلس به نمایش گذاشته شد. اما رونمایی عمومی این خودرو در 26 سپتامبر 1966 انجام شد، و با فاصله چند روز یعنی در 29 سپتامبر 1966 و به عنوان مدل سال 1967 به بازار عرضه شد.

کامارو به عنوان یک خودروی “pony car” در واقع پاسخ مستقیم جنرال موتورز به فورد ماستنگ بود. تا حدی که مدیران شورولت، کامارو را «حیوانی کوچک و شرور که ماستنگ ها را شکار می کند» توصیف کردند. کامارو تا به امروز شش نسل مختلف را تجربه کرده و بدون شک یکی از محبوب ترین و موفق ترین خودروهای تاریخ به شمار می رود، اما طبق اعلام شورولت، متاسفانه در پایان سال 2024 تولید آن متوقف خواهد شد. هرچند که، شورولت اعلام کرد: «این پایان داستان کامارو نیست».

چندی پیش فرصتی دست داد تا با یک دستگاه شورولت کامارو 1968 ملاقاتی داشته باشیم که پس از بررسی تاریخچه نسل اول کامارو به بررسی آن خواهیم پرداخت.

تاریخچه نسل اول شورولت کامارو

همانطور که گفته شد نسل اول شورولت کامارو در تاریخ 26 سپتامبر 1966 به صورت عمومی رونمایی شد و به فاصله چند روز یعنی در 29 سپتامبر همان سال و به عنوان مدل 1967 در نمایندگی های شورولت در دسترس خریداران قرار گرفت. طراحی این خودرو بر عهده “Henry Haga” بود و باید بگویم هنری و تیمش کار خود را به نحو احسنت انجام داده اند. کامارو یک کوپه 2+2 و با پیروی از ساختار طراحی سنتی آمریکا یعنی “Long Nose/Short Tail” یا کاپوت بلند/صندوق کوتاه که هر دوی این مفاهیم (کوپه 2+2 و کاپوت بلند/صنروق کوتاه) جزئی از مشخصه های طراحی بدنه خودروهای پونی کار “Pony car” هستند. بر روی پلتفرم جدید F-body جنرال موتورز توسعه داده شده است و این پلتفرم در پونتیاک فایربرد نیز مورد استفاده قرار گرفت.

کامارو از همان ابتدا هم به صورت کوپه و هم به صورت کانورتیبل در دسترس بود. تقریباً تمام کاماروهای نسل اول در دو کارخانه Norwood اوهایو و Van Nuys کالیفرنیا مونتاژ شدند، اما این خودرو در خارج از خاک ایالات متحده و در پنج کارخانه در کشورهای فیلیپین، بلژیک، سوئیس، ونزوئلا و پرو مونتاژ شدند. البته گفتنی است که خودروهای مونتاژ شده در این کشورها مختص بازار بومی همین کشورها بودند.

برای نسل اول شورولت کامارو یک انجین 230 اینچ مکعبی (3.8 لیتری) 6 سیلندر خطی Turbo-Thrift به قدرت 140 اسب بخار و گشتاور 298 نیوتن بر متر به همراه یک گیربکس سه سرعته دستی در نظر گرفته شده بود. البته گفتنی است که شورولت برای کامارو 1967 هشت انجین مختلف 6 و 8 سیلندر به همراه چند گیربکس اتوماتیک و دستی در نظر گرفته بود.

نسل اول شورولت کامارو در سه تریم RS، SS و Z/28 تولید شد که هر یک دارای ویژگی ها و مشخصه های منحصر به فردی بودند. تریم RS دارای پیشرانه های شش سیلندر خطی و یا V8 بلوک کوچک “Small block” و چراغ‌های جلوی مخفی شونده (با درهای جمع شونده افقی که هنگام باز شدن در پشت جلوپنجره پنهان می شدند)، چراغ‌های عقب متفاوت به همراه چراغ‌های کوچک زیر سپر عقب و نشان های RS هستند.

پکیج عملکردی SS دارای پیشرانه های 350 اینچ مکعبی (5.7 لیتری) به قدرت 295 اسب بخار و گشتاور 515 نیوتن بر متر و یا پیشرانه های L35 و L78 به حجم 396 اینچ مکعبی (6.5 لیتری) V8 بلوک بزرگ “big block” به قدرت 325 اسب بخار (برای L35) و 375 اسب بخار (برای L78) مجهز بود. همچنین پکیج SS دارای مشخصه های شامل شاسی ارتقاء یافته برای کنترل قدرت اضافی و ارائه هندلینگ بهتر، ورودی های هوای غیرکاربردی روی کاپوت، خط کشی های منحصر به فرد روی بدنه و نشان SS نصب شده بر روی جلوپنجره، گلگیر جلو، مرکز صندوق عقب و مرکز فرمان بود. همچنین گفتنی است که تریم SS فاقد چراغ های مخفی شونده جلو بوده و از چهار چراغ گرد در نمای جلو سود می برد. (البته یک پکیج ویژه با نام RS/SS نیز در دسترس بود، این خودروها دارای ویژگی های ظاهری RS مانند چراغ‌های جلوی مخفی شونده و پیشرانه های V8 بلوک بزرگ بودند)

پکیج عملکردی ویژه Z/28، که در واقع نسخه خیابانی از کاماروهای ارتقا یافته برای مسابقاتSCCA Trans-Am بودند. این خودرو به انجین 302 اینچ مکعبی (4.9 لیتری) V8 بلوک کوچک مجهز بود که برای قرار گرفتن در سینه ی Z/28 به یک میل لنگ جدید، اینتیک منیفولد آلومینیومی، کاربراتور چهار دهنه 780 cfm از برند Holley مجهز شده بود و می توانست 290 اسب بخار قدرت تولید کند. وظیفه انتقال قدرت این پیشرانه به چرخ های عقب بر عهده یک گیربکس چهار سرعته دستی Muncie با ضریب کوتاه بود.

Z/28 همچنین دارای سیستم تعلیق ارتقا یافته، ترمزهای دیسکی جلو، اکسل عقب 12 پیچ، رینگ های 15 اینچی و خط کشی های متفاوت بود. بر روی گلگیر های جلو Z/28 های مدل 1967 و اوایل 1968 نشان 302 نقش بسته بود اما در مدل های اواخر 1968 و 1969 نشان Z/28 بر روی گلگیرهای جلو قرار گرفت. همچنین گفتنی است که فورد تا سال 1969 نتوانست یک رقیب مناسب برای Z/28 معرفی کند، فورد در این سال از ماستنگ Boss 302 رونمایی کرد. کاماروهای مونتاژ شده در سوئیس، در کارخانه محلی جنرال موتورز، همگی کوپه هایی با حجم 283 اینچ مکعب (4.6 لیتری) V8 بودند که 195 اسب بخار قدرت و 386 نیوتن‌ بر متر گشتاور تولید می‌کردند، این پیشرانه در ایالات متحده در دسترس نبود. کاماروهای ساخت سوئیس با جعبه دنده سه سرعته دستی در دسترس نبودند و به صورت استاندارد دارای دیفرانسیل لغزش محدود و ترمزهای دیسکی جلو بودند.

در سال 1968 طراحی شورولت کامارو با تغییرات بسیار جزئی شامل اضافه شدن چراغ های راهنما بر روی گلگیرهای جلو و عقب، جلو پنجره با طراحی تیزتر و چراغ های عقب تقسیم‌ بندی شده با یک قاب کرومی همراه بود. همچنین در این سال با معرفی یک سیستم تهویه مطبوع جدید دریچه های هوای مرکزی سیستم تهویه حذف شدند و تنها دریچه های کناری باقی ماندند. چراغ های کوچک جلو نیز (غیر از مدل های RS) از فرم دایره ای به بیضی تغییر یافتند. مدل‌های SS، دارای ورودی های هوای کرومی روی کاپوت و پنل مشکی رنگ چراغ های عقب بودند.

یک انجین 396 اینچ مکعبی (6.5 لیتری) بلوک بزرگ به قدرت 350 اسب بخار و گشتاور 563 نیوتن متر برای مدل های SS قابل سفارش بود. همچنین گفتنی است که در این سال برای کامارو 10 پیشرانه شش و هشت سیلندر در دسترس قرار گرفت و برای سال 1969 این تعداد به 12 انجین مختلف افزایش یافت. در سال 1969 شورولت، کامارو را با تغییرات بسیار گسترده تری شامل جلوپنجره V شکل با طراحی تیزتر، چراغ‌های جلو عمیق تر، درها و گلگیرهای عقب متفاوت، پنل چراغ‌ عقب به همراه چراغ های عقب باز طراحی شده روانه بازار کرد. مجموع این تغییرات باعث شد تا خودرو عریض‌تر و کم ارتفاع تر به نظر برسد.

کامارو های مخصوص مسابقات SCCA Trans-Am به ترمزهای دیسکی چهار چرخ با کالیپرهای چهار پیستونی به صورت سفارشی مجهز شدند. در ساخت این سیستم ترمز از قطعات شورولت کوروت استفاده شده بود؛ البته با قیمت 500 دلار کمی گران به نظر می رسید و در مجموع 206 دستگاه کامارو با سیستم ترمز چهار چرخ دیسک تولید شد.

تریم RS یا PRO Z22 دارای یک جلو پنجره منحصر به فرد مشکی با مکانیزم مخفی شونده چراغ ها در دو طرف آن، خطوط اختصاصی بر روی گلگیرهای جلو (مختص مدل های RS/SS) ، کروم دور گلگیرها و نشان‌های RS بر روی جلو پنجره، فرمان، پنل عقب و گلگیر جلو، قاب کرومی چراغ‌های عقب متفاوت و چراغ های پشتیبان زیر سپر عقب هستند. در این سال فروش Z/28 به بیش از 20 هزار دستگاه افزایش یافت که همگی با همان انجین 302 اینچ مکعبی بلوک کوچک با قدرت 290 اسب بخار و گشتاور 393 نیوتن بر متر در دسترس بودند.

همچنین این خودرو با یک گیربکس چهار سرعته دستی Muncie با دسته دنده Hurst به صورت استاندارد عرضه می شد. مدل Z/28 با مشخصه های ظاهری مانند، رینگ های 15 اینچی،  خط کشی های اختصاصی، رم ایر روی کاپوت و نشان Z/28 قابل تشخیص بودند. به دلیل برخی مشکلات در توسعه نسل دوم کامارو، نسل اول تا نوامبر 1969 بر روی خط تولید باقی ماند.

مدل های خاص نسل اول شورولت کامارو

جنرال موتورز طی حکمی، تمام برندهای زیر مجموعه اش را از نصب موتورهایی با حجم بیشتر از 400 اینچ مکعب (6.6 لیتری) بر روی خودروهای سایز متوسط ​​و کوچک‌ منع کرده بود، اما برخی مدیران نمایندگی ها مانند دان ینکو “Don Yenko” از پنسیلوانیا، بالدوین موشن “Baldwin Motiom” از نیویورک نیکی “Nickey” از ایلینوی و دانا Dana از کالیفرنیا به کمک نمایندگی ها شورولت کامارو را به انجین 427 اینچ مکعبی (7.0 لیتری) مجهز کرده بودند. از این رو شورولت دو تریم سفارشی (COPO) به شماره های 9560 و 9561 مجهز به انجین 427 اینچ مکعبی در سال 1969 ارائه کرد.

نمونه های COPO 9561 دارای انجین L72 بلوک بزرگ 427 به قدرت 425 اسب بخار و 624 نیوتن متر گشتاور بود. دان ینکو 201 دستگاه از این مدل را سفارش داد تا آنها را به مدل بی نظیرYenko camaro S تبدیل کند (این مدل ها به دلیل مشخصات فنی بی نظیر و تعداد کم تولید امروزه جز ارزشمندترین نسخه های شورولت کامارو به شمار می روند). در مجموع حدود 1000 دستگاه کامارو مجهز به موتور L72 ساخته شد.

نمونه های COPO 9560 مجهز به انجین ZL1 تمام آلومینیومی بودند که به طور اختصاصی برای مسابقات درگ طراحی و ساخته شده بودند. این پکیج توسط مهندس و متخصص مسابقات درگ دیک هارل “Dick Harrell” طراحی شده بود و به دستور فرد گیب شورولت “Fred Gibb Chevrolet” در مسابقات “NHRA Super Stock” که در شهر لا هارپ “La Harpe” ایلینوی برگزار می شد شرکت داده شد. در مجموع 69 دستگاه شورولت کامارو ZL1 تولید شد. قیمت این موتور در آن زمان به تنهایی بیش از 4000 دلار آمریکا یا به عبارتی بیشتر از قیمت پایه یک کامارو V8 بود.

این انجین می توانست 430 اسب بخار قدرت در 5200 دور در دقیقه و 610 نیوتن متر گشتاور در 4400 دور در دقیقه تولید کند. موتور ZL1 در کارخانه ای در شهر تاناوندا “Tonawanda” واقع در ایالت کالیفرنیا توسط مهندس ارشد زورا آرکوس دانتوف “Zora Arkus Duntov” و پس از 16 ساعت کار مداوم مونتاژ می شد.

بررسی نمای بیرونی و داخلی شورولت کامارو 1968

خودرو مورد بررسی ما نسخه RS بوده و در نمای جلو شاهد یک جلو پنجره منحصر به فرد هستیم که تقریبا تمام این بخش جلو را تشکیل می دهد. پس از این جلو پنجره عظیم، یک سپر باریک کرومی، ورودی های هوای زیر سپر و یک لیپ از جنس پلاستیک خودنمایی می کنند. کاپوت کشیده و عضلانی خودرو نیز به جذابیت هرچه بیشتر نمای جلو کمک می کند.

در نمای کناری این گلگیرهای باد کرده و عضلانی هستند که جلب توجه می کنند و این نما را از سادگی بیش از حد نجات می دهد! در نمای عقب پیش از هرچیز چراغ های دو تکه جلب توجه می کند. نشان RS در بین چراغ ها، اسپویلر کوچک روی صندوق، سپر کرومی و سر اگزوزهای کرومی از دیگر جذابیت های این نما هستند.

این خودرو دارای ابعاد 4691 میلی‌متر طول، 1842 میلی‌متر عرض، 1306 میلی‌متر ارتفاع و فاصله محوری 2743 میلی‌متر است. طراحی شورولت کامارو 1968 زیبا، خشن و تهاجمی است و می توان گفت طراحی آن همان چیزیست که انتظار دارید و یک پونی کار مخوف است. همچنین رنگ قرمز زیبای بیرونی به جذابیت هرچه بیشتر خودرو کمک می کند. با نگاهی به کابین در وهله اول این رنگ قرمز است که در تمام بخش های کابین به چشم می خورد و در هماهنگی کامل با رنگ بدنه قرار دارد. مانند نمای بیرونی، کابین نیز بسیار ساده طراحی شده است. فرمان سه شاخه، آمپرهای متعدد با طراحی گرد و نشان RS در جای جای کابین از جذاب ترین نکات نمای داخلی هستند.

مشخصات فنی شورولت کامارو 1968

خودروی مورد بررسی دارای انجین 250 اینچ مکعبی (4.1 لیتری/4093 سی سی) 6 سیلندر خطی با کد L22 به قدرت 155 اسب بخار در 4200 دور در دقیقه و 319 نیوتن متر گشتاور است. همچنین این خودرو برای انتقال قدرت به محور عقب از یک گیربکس سه سرعته دستی سود می برد. این خودرو می تواند صفر تا 100 را در عرض 12.1 ثانیه طی کند. همچنین مسیر درگ یا 402 متر (¼ مایل) را در 18.6 ثانیه طی می کند و سقف سرعت آن نیز 173 کیلومتر (108 مایل) خواهد بود. حجم دقیق باک شورولت کامارو مورد بررسی 68 لیتر بوده و وزن دقیق خودرو 1430 کیلوگرم است.

جمع بندی

در مورد تعداد دقیق شورولت کامارو نسل اول وارد شده به کشور نمی توان نظر قطعی داد اما می توان گفت تعداد بسیار کمی از آن در کشورمان وجود دارد و از این رو این خودرو جز خاص ترین و کمیاب ترین خودروهای کلاسیک موجود در ایران است. کامارو یک پونی کار، با ظاهری خشن و عملکرد بی نظیر و بسیار چابک است و قطعا می توان رقیب مستقیم خود یعنی فورد ماستنگ را به چالش بکشد. در پایان از آقای سید حسین پرپینچی که وقت و خودرویشان را در اختیار ما قرار دادند کمال تشکر را داریم.