تجربه رانندگی با شورولت کاپریس

نام کاپریس در اواسط سال 1965 به عنوان یک پکیج تزئینی لوکس برای ایمپالا، از سوی شورولت مورد استفاده قرار گرفت، و یک سال بعد یعنی در سال 1966 نسل اول آن به صورت مستقل بر روی خط تولید قرار گرفت.

به گزارش خودرونویس، کاپریس با دارا بودن سطح آپشن های بیشتر و با کمی تغییرات ظاهری نسبت به ایمپالا به عنوان لوکس ترین خودروی شورولت روانه بازار شده بود، و توانست با کسب موفقیت های فراوان در زمینه فروش تا سال 1996 چهار نسل مختلف را تجربه کند.

سپس جنرال موتورز در سال 1999 نسل پنجم این خودرو را برای بازارهای آمریکای لاتین، آمریکای جنوبی، خاورمیانه و استرالیا ارائه کرد. نسخه های بازار استرالیا و خاورمیانه توسط زیر مجموعه استرالیایی جنرال موتورز یعنی هولدن ساخته می شد. نسل پنجم تا سال 2006 بر روی خط تولید قرار داشت و سپس نسل ششم آن نیز در همان سال و با همان بازار های هدف معرفی شد.

از سال 2011 تا 2017 کاپریس به عنوان خودروی پلیس به آمریکای شمالی بازگشت، که در واقع نسخه های وارداتی از استرالیا بود که توسط هولدن ساخته شده بود. در نهایت کاپریس در سال 2017 به کار خود پایان داد، تا بار دیگر شاهد بازنشستگی یکی از نام های پر افتخار تاریخ خودروسازی باشیم.

این هفته فرصتی دست داد تا با یک شورولت کاپریس 1975 ملاقاتی داشته باشیم که پس از مروری کوتاه بر تاریخچه نسل دوم کاپریس، بررسی این خودرو را می خوانید.

تاریخچه شورولت کاپریس

نسل دوم کاپریس در سال 1971 معرفی و روانه بازار شد. کاپریس در این سال کاملا باز طراحی شده بود و مطابق با تِرِند طراحی دهه هفتاد آمریکا شاهد بدنه ای جعبه ای به همراه خطوط صاف و اجزا و تزئینات مستطیلی شکل بودیم و دیگر خبری از طراحی نرم و خطوط کِرو نبود. جلوپنجره نیز با طراحی مشبک کمی یادآور مدل های کادیلاک بود.

مهم ترین تغییر کاپریس در نسل دوم افزایش ابعاد خودرو بود به گونه ای که فاصله محوری این نسال به 3086 میلیمتر رسیده بود. دستگیره‌های درب با طراحی جدید در کنار دیگر ویژگی جدید و نوآورانه که در دهه هفتاد پدیدار شده بود، یعنی‌ سقف چرم خودرو ظاهری متفاوت به خودرو بخشیده بود. همچنین استفاده از قطعات تزئینی کرومی بسیار کمتر از گذشته شده بود و به قاب چراغ های جلو، نوار بالای جلوپنجره، زِه دور شیشه ها و زِه رکاب محدود می شد.

همانند نمای بیرونی کابین نیز با تغییرات زیادی همراه بود. داشبورد با طراحی جدید، سرعت سنج افقی، فرمان دو شاخه و محل جدید قرارگیری کلیدها از ویژگی های برجسته کابین به شمار می‌رفت. کاپریس علاوه بر تفاوت اندک در نمای بیرونی با ایمپالا، دارای سطح آپشن بالاتری نیز، نسبت به آن بود. این آپشن ها شامل روکش‌های صندلی از جنس پارچه‌ باکیفیت و یا چرم، تزئینات چوبی روی داشبورد، فرمان و رودری ها، صندلی یک تکه جلو با قابلیت تنظیم برقی در کنار زیر آرنجی جمع شونده، قابلیت تنظیم فرمان شیشه های برقی و غیره می شدند. نسل دوم کاپریس در کلاس های کوپه، کوپه هاردتاپ، سدان هاردتاپ و استیشن واگن روانه بازار شد.

استیشن واگن ها با نام اختصاصی “Kingswood Estate” و با فاصله بین محوری منحصربه‌فرد 3200 میلی‌متر بزرگ تر از سدان ها و کوپه ها بودند. برخلاف نسل اول، استیشن واگن‌ها از یک سیستم تعلیق عقب منحصربه‌فرد شامل یک اکسل ثابت در کنار فنرهای شمش استفاده می‌کرد، این در حالی بود که در سدان ها و کوپه ها از سیستم تعلیق بازوهای پیرو “trailing arms” در کنار فنرهای مارپیچ استفاده می شد.

استیشن واگن‌ها دارای در عقب منحصر به فردی با نام “disappearing” یا در مخفی شونده بودند به گونه ای که با باز کردن در عقب، در سرخورده و زیر محفظه عقب مخفی میشد. استیشن واگن‌ها دارای ردیف سوم صندلی به صورت سفارشی بودند، که ردیف سوم رو به نمای عقب خودرو قرار داشت.

همچنین این صندلی ها قابلیت جمع شوندگی داشتند تا فضای بار خودرو بیش از پیش افزایش یابد. Kingswood Estate دارای انجین 400 اینچ مکعبی یا 6.6 لیتری هشت سیلندر به همراه یک کاربراتور دو دهنه، 255 اسب بخاری به صورت استاندارد بودند هرچند سایر انجین ها نیز برای آن قابل سفارش بود.

انجین های کاپریس برای سال 1971 شامل 402 اینچ مکعبی یا 6.6 لیتری big block هشت سیلندر توربو به عنوان “Turbo Jet 400” به قدرت 300 اسب بخار‌ و 454 اینچ مکعبی یا 7.4 لیتری big block با کاربراتور چهار دهنه به قدرت 365 اسب بخار می شد. کاپریس نسل دوم به صورت استاندارد به ترمزهای دیسکی جلو مجهز شده بود. در ابتدای عرضه، یک گیربکس سه سرعته دستی به عنوان گیربکس استاندارد در نظر گرفته شده بود، اما پس از گذشت چند ماه گیربکس توربو هیدراماتیک به عنوان گیربکس استاندارد جايگزين آن شد.

مجله معتبر “Motor Trend” در شماره می 1971 خود یک تست جاده ای بین کاپریس کوپه و کادیلاک دویل سدان منتشر کرد. کاپریس تست شده از موتور 454 V8 نیرو می گرفت و در فول ترین حالت ممکن بود. اگرچه عوامل اجرای این مقایسه اشاره می کنند که کادیلاک از سطح کیفی بالاتری نسبت به شورلت برخوردار است و فضای داخلی بسیار مجلل‌تری دارد، اما در نهایت کاپریس را به‌عنوان برنده این تست انتخاب کردند. دلیل این انتخاب به قیمت هر دو خودرو بر می‌گردد. جایی که کاپریس با قیمت 5,550 دلار در مقایسه با کادیلاک با قیمت 9,081 دلاری عملا انتخاب بهتری به شمار می‌رفت.

کاپریس در سال 1972 یک فیس لیفت را تجربه کرد، که طی آن نمای جلو با اصلاحاتی همراه بود. همچنین برای سپرهای جلو و عقب محافظ سپرهای بزرگ تری نیز در نظر گرفته شده بود. نمای عقب نیز با تغییراتی همراه بود و چراغ های عقب سه گانه درون سپر جای گرفته بودند. انجین ها بدون تغییر باقی ماند اما قدرت آنها کاهش یافته بود. انجین 400 اینچ مکعبی small block توربوفایر مجهز به یک کاربراتور دو دهنه قدرتش به 170 اسب بخار کاهش یافته بود.

انجین 402 اینچ مکعبی و یا 400 توربو جت big block مجهز به کاربراتور چهار دهنه 210 اسب بخار تولید می‌کرد. قدرت این انجین در صورت استفاده از سیستم اگزوز دوال اگزوز به 240 اسب بخار می رسید. قدرت انجین 454 اینچ مکعبی با کاربراتور چهار دهنه با سیستم اگزوز تکی به 230 اسب می رسید.

این انجین بر روی استیشن واگن‌ها نصب می شد. این در صورتی بود که این انجین با استفاده از سیستم اگزوز دوتایی 270 اسب بخار قدرت داشت. گیربکس توربو هیدراماتیک، فرمان برقی با نسبت متغیر و ترمزهای دیسکی جلو به عنوان تجهیزات استاندارد در دسترس بود. همچنین یک سدان معمولی نیز در این سال به مدل های کاپریس اضافه شد. صندلی های برقی 6 جهته، پخش کننده نوار 8 کاناله و تهویه مطبوع جز آپشن های سفارش در نظر گرفته شده بود.

برای سال 1973 کاپریس به “کاپریس کلاسیک” تغییر نام داد. مدل های استیشن با نام “Kingswood Estate” با تریم جانبی چوبی، اکنون “Caprice Estate” نامیده می‌شدند. همچنین نسخه کانورتیبل برای اولین بار در سال 1973 از ایمپالا به خط تولید کاپریس منتقل شد. طبق معمول در این سال نیز شاهد فیس لیفت و اعمال تغییرات ظاهری بودیم. در سال 1973 جلوپنجره جدید، سپر جلویی با طراحی جدید، چراغ های عقب مربعی اصلاح شده که همچنان درون سپر قرار داشتند.

در این سال استانداردهای آلایندگی جدید در ایالات متحده آمریکا اعمال شد و به موجب همین استانداردها، قدرت پیشرانه ها بار دیگر کاهش یافت. انجین استاندارد 400 اینچ مکعبی Turbo-Fire با کاربراتور دو دهنه به 150 اسب بخار کاهش یافته بود. انجین سفارشی 454 اینچ مکعبی Turbo-Jet با سیستم اگزوز دوگانه می توانست 245 اسب بخار تولید کند، این در حالی بود که این انجین با سیستم اگزوز تکی تنها 215 اسب بخار قدرت داشت، که بر روی نمونه استیشن واگن قابل سفارش بود. همچنین در این سال انجین 402 اینچ مکعبی small block توربوجت حذف شد.

مدل های 1973 دارای صندلی جلو یک تکه منحصربه‌فردی بودند که صورت 50/50 تقسیم شده بود تا رانندگی و سرنشین بتوانند به صورت جداگانه صندلی خود را تنظیم کنند. همچنین پنل آمپرها و فرمان اکنون در چند رنگ قابل سفارش بود تا مشتری بتواند متناسب با تریم داخلی آن را سفارش دهد.

مدل‌های 1974 نیز با تغییراتی همراه بود. این تغییرات شامل یک جلو پنجره عمودی جدید، چراغ های جلو با طراحی جدید، حذف چراغ های راهنمای سپر، سپر های جلو و عقب متفاوت، طراحی جدید چراغ‌های عقب، می شد. ستون‌های «B» ضخیم و لچکی های ثابت عقب در مدل های کوپه از جمله ویژگی های کاپریس های این سال بودند. مدل های کوپه هاردتاپ در این سال حذف شدند. سایر مدل ها شامل سدان‌، سدان هاردتاپ، کوپه کانورتیبل و استیشن واگن تنها با تغییرات جزئی همراه بودند.

یک انجین جدید 400 اینچ مکعبی small block توربو فایر، مجهز به کاربراتور چهار دهنه قدرتی معادل 150 اسب بخار تولید می‌کرد. این انجین به صورت استاندارد برای استیشن واگن‌ها و خودرو های عرضه شده در کالیفرنیا در نظر گرفته شده بود. سایر انجین ها بدون تغییر باقی ماند اما انجین 454 اینچ مکعبی توربو جت با کاهش 10 اسب بخاری همراه بود.  همچنین برای سال 1974 کمربندهای ایمنی یکپارچه، پا و شانه و یک سیستم “interlock” به صورت استاندارد در دسترس بود.

سیستم interlock کاپریس به این گونه بود که تا سرنشینان جلو کمربند ایمنی خود را نمی بستند خودرو استارت نمیخورد. این ویژگی اینترلاک به قدری نامطلوب بود که مدتی پس از عرضه شورولت آن را حذف کرد. همچنین در این سال راننده قادر بود تا آینه سمت شاگرد را نیز از درون کابین تنظیم کند.

مدل‌های 1975 با ظاهر جدید در نمای جلو شامل چراغ‌های جلو جدید، جلوپنجره اصلاح‌شده قابل تشخیص هستند. چراغ‌های راهنما نیز بار دیگر به درون سپر بازگشتند. همچنین چراغ‌های عقب نیز بازطراحی شده و کمی کشیده تر از نمونه های قبلی بودند به گونه ای که بخش انتهایی آن بر روی گلگیر قرار داشت. سدان‌های کاپریس در این سال با لچکی های عقب همراه بودند. در این سال داشبورد، رادیو و گرافیک پنل تهویه مطبوع اصلاح شد. سرعت سنج تا 100 مایل در ساعت (160 کیلومتر) را نشان می داد. همچنین نمونه های کانورتیبل در این سال مانند سایر خودروهای جنرال موتورز که از پلتفرم B_body استفاده می کردند (مانند اولدزموبیل Delta 88، بیوک Centurion و پونتیاک Grand Ville) کنار گذاشته شد. همچنین گفتنی است که در سال 1975 تنها 8350 دستگاه کاپریس کلاسیک فروخته شد.

پس از تحریم نفتی در اواخر سال 1973 و اوایل سال 1974، کاهش حجم و قدرت موتورها و در راستای آن کاهش مصرف سوخت در دستور کار کمپانی های آمریکایی قرار گرفته بود، در این سال انجین 350 اینچ مکعبی یا 5.7 هشت سیلندر لیتری small block مجهز به کاربراتور دو دهنه به قدرت 145 اسب بخار به عنوان پیشرانه استاندارد در تمام مدل ها به جز استیشن واگن‌ها در نظر گرفته شد. البته برای کاپریس های عرضه شده در کالیفرنیا این انجین با استفاده از یک کاربراتور چهار دهنه 155 اسب بخاری به عنوان انجین پایه در نظر گرفته شده بود.

انجین های سفارشی شامل 400 اینچ مکعبی small block 175 اسب بخاری (انجین استاندارد در استیشن واگن‌ها) و 454 اینچ مکعبی big block مجهز به کاربراتور چهار دهنه به قدرت 215 اسب بخار می شد. انجین 454 در کالیفرنیا در دسترس نبود. تمامی انجین ها به جز 454 با سیستم تک اگزوز و مبدل کاتالیزور عرضه می شدند.

مدل “Landau” در سال 1975 معرفی شد. البته در این سال تنها یک بسته ظاهری بود اما در سال 1976 شامل طیفی از آپشن ها مانند رنگ‌های خاص، آینه‌های دید عقب با ریموت دوگانه، قالپاق های رنگی، سقف چرم لاندو با نوار کرومی روی سقف همراه بود. موکت های کف و نمادهای گلگیر و داشبورد تکمیل کننده بسته لاندو بودند.

سال 1976 آخرین سال عرضه نسل دوم کاپریس بود. در این سال کاپریس به سنگین ترین و بزرگترین نسخه خود در نسل دوم رسیده بود. وزن خودرو به 1957 کیلوگرم و طول آن به 5660 میلی‌متر رسیده بود. تنها تغییرات جزئی برای سال 1976 ایجاد شد، از جمله یک جلو پنجره مشبک جدید در کنار چراغ‌های مستطیل شکل جدید، همراه با تزئینات بیرونی و داخلی اصلاح شده.

انجین ها تقریباً بدون تغییر باقی ماندند و 350 با کاربراتور دو دهنه در همه مدل ها به جز استیشن واگن و مدل های عرضه شده در کالیفرنیا، استاندارد باقی ماند. در بازار کالیفرنیا همچنان 350 با كاربراتور چهار دهنه استاندارد بود. همچنین در این سال 350 با کاربراتور چهار دهنه در سدان ها و کوپه ها در سراسر کشور در دسترس بود و دارای قدرت 165اسب بخاری بود. انجین 454 اینچ مکعبی big block، مجهز به کاربراتور چهار دهنه و اگزوز دوگانه با افزایش 10 اسب بخاری همراه بود. اما همچنان این انجین در کالیفرنیا در دسترس نبود. همچنین یک انجین 400 اینچ مکعبی با کاربراتور چهار دهنه به قدرت 180 اسب بخاری در استیشن واگن ها به صورت استاندارد و در سایر مدل ها به صورت سفارشی در دسترس بود. سال 1976 آخرین سال عرضه انجین 454 big block و سدان هاردتاپ برای کاپریس بود. با آغاز سال 1977 نسل سوم کاپریس روانه بازار شد.

بررسی نمای بیرونی و کابین شورولت کاپریس

در مواجه با کاپریس نسل دوم اولین نکته ای که مورد توجه قرار می گیرد ابعاد بزرگ آن است. این خودرو داری 5659 میلی‌متر طول، 2019 میلی‌متر عرض، 1384 میلیمتر ارتفاع و فاصله محوری 3086 میلی‌متر است.

در نمای جلو چراغ های گرد دوتایی که درون یک قاب کرومی قرار گرفته اند، در کنار جلوپنجره بزرگ مشبک و سپر فلزی عظیم نمای زیبا و دوست داشتنی و در عین حال ساده ای را به وجود آورده اند. پس از آن کاپوت بسیار بلند خودرو است که جزئی از مشخصه های یک خودروی آمریکایی محسوب می شود.

نمای کناری در ساده ترین حالت ممکن قرار دارد و تنها بَج کاپریس، قالپاق ها با طراحی زیبا و زه های کرومی روی رکاب کمی این نما را از سادگی بیش از حد خارج کرده است. در نمای عقب نیز شاهد چراغ های بزرگ با طراحی سه تایی مشهور کاپریس هستیم، صندوق بزرگ در کنار لوگوی اختصاصی کاپریس و در نهایت سپر فلزی بزرگ تکمیل کنند بخش عقب هستند.

در کل طراحی شورولت کاپریس 1975 ساده، زیبا و چشم نواز و بسیار دوست داشتنی است. با باز کردن درب نسبتا سنگین خودرو و ورود به کابین به سرعت متوجه فضای زیاد در این بخش می شوید. صندلی های بزرگ و با پوشش چرم با کیفیت بسیار راحت هستند. کلاستر خودرو به صورت خطی و به مایل بوده و طراحی منحصر بفردی دارد. همچنین فرمان دو شاخه بسیار زیبا و خوش دست به نظر می‌رسد.

کاپریس 1975 دارای آپشن هایی مانند شیشه های برقی، تنظیم صندلی برقی، فرمان بشکن، سیستم تهویه مطبوع، تنظیم آینه از دورن کابین و تزئینات چوبی روی داشبورد، رودری ها و فرمان است. همچنین رنگ روشن تریم داخلی باعث دلنشینی هر چه بیشتر کابین شده است و فضای داخلی را حتی بزرگ تر از چیزی که هست نشان می دهد. همانند نمای بیرونی درون کابین نیز شاهد فضایی ساده و بدور از پیچیدگی خاصی هستیم اما راحتی کابین مثال زدنی است.

مشخصات فنی شورولت کاپریس

خودروی مورد بررسی ما از یک موتور 350 اینچ مکعبی یا 5.7 لیتری هشت سیلندر V شکل مجهز به یک کاربراتور دو دهنه سود می برد. با توجه به سال ساخت خودرو، این موتور می‌تواند 145 اسب بخار قدرت و 339 نیوتن متر گشتاور تولید کند. وظیفه ی انتقال قدرت به چرخ های عقب نیز بر عهده یک گیربکس هیدراماتیک سه سرعته اتوماتیک خواهد بود.

کاپریس مورد بررسی ما شتاب صفر تا صد را در عرض 15 ثانیه طی می کند، و مسیر 1.4 مایل یا 402 متر درگ را در عرض 19.9 ثانیه پشت سر می گذارد. سقف سرعت خودرو نیز طبق اعلام کمپانی 165 کیلومتر در ساعت است. این خودرو دارای وزن خشک 1955 کیلوگرمی است. باک خودرو گنجایش 80 لیتر بنزین را دارد و مصرف سوخت ترکیبی خودرو نیز 19.5 لیتر در هر صد کیلومتر می باشد.

جمع بندی

کاپریس نسل دوم یکی از بزرگترین و با ابهت ترین خودروهای کلاسیک آمریکایی به شمار می رود، که در ایران طرفدارن زیادی دارد. ظاهر مافیایی و به اصطلاح گنگستری خودرو موجب شده تا ابهت آن دوچندان شود. البته لازم به ذکر است به دلیل ابعاد بزرگ آن، خودروی مناسب برای استفاده روز مره در شهرهای شلوغی مانند تهران و کرج نباشد. سواری خودرو بسیار راحت بوده و سیستم تعلیق آن به خوبی از پس جاده های پر دست انداز ایران بر می آید.

همچنین با وجود ابعاد بزرگ و وزن نسبتا زیاد خودرو شتاب گیری خودرو راضی کننده است. هرچند نباید فراموش کنید که این خودرو یک سدان لوکس است و نباید از آن انتظار شتاب و سرعت بالا داشته باشید. مصرف سوخت خودرو نیز با وجود انجین هشت سیلندر معقول به نظر می رسد. در کل کاپریس نسل دوم خودرویی لوکس و راحت به شمار می رود که سواری آن لذت وصف ناپذیری را برای راننده و سرنشینان به ارمغان می آورد.

در پایان از مالک محترم خودرو جناب آقای میلاد ملاجان که وقت و خودرویشان را در اختیار ما گذاشتند کمال تشکر را داریم.